13 ASSASSINS

To παράπονο μου με τις τελευταίες ιαπωνικές, ιστορικές ταινίες πολεμικών τεχνών ήταν η έλλειψη δράσης. Το στυλ δηλαδή που συναντάε...

To παράπονο μου με τις τελευταίες ιαπωνικές, ιστορικές ταινίες πολεμικών τεχνών ήταν η έλλειψη δράσης. Το στυλ δηλαδή που συναντάει κανείς σε παλαιότερες παραγωγές, όπως τα Lone wolf and cab, Shinobi no mono κ.α. Την έλλειψη αυτή έρχεται να καλύψει ο Takashi Miike, με την τελευταία του ταινία. Όπως έχω ξαναπεί για τον συγκεκριμένο σκηνοθέτη, οι δουλειές του είναι ή του ύψους ή του βάθους. Ευτυχώς, η συγκεκριμένη συγκαταλέγεται στην πρώτη κατηγορία. Ας το δούμε όμως με λεπτομέρειες.

Να πούμε εδώ πως πρόκειται για remake μιας ταινίας του 1963, με σκηνοθέτη τον Εiichi Kudo και τίτλο Juusannin no shikaku(εικ 1), βασίζεται σε αληθινή ιστορία και το σενάριο έχει ως εξής: Στην Ιαπωνία του 1830, λίγο δηλαδή πριν την εποχή των Meiji, η οποία ουσιαστικά σήμανε και το τέλος των samurai, ένας νεαρός άρχοντας εν ονόματι Matsudaira Naritsugu(εικ 2), έχει προκαλέσει την γενική οργή του κόσμου, λόγω της βιαιότητας που τον χαρακτηρίζει και τον σπρώχνει σε δολοφονίες νηπίων, βιασμούς και ακρωτηριασμούς γυναικών και ασύδοτους φόνους. Κανένας όμως δεν μπορεί να τον αγγίξει, μιας και πρόκειται για τον γιο του προηγούμενου Shogun και αδερφό του τωρινού. Ένας παλαιός άρχοντας, ο Doi Tashitsura, αναθέτει σε έναν έμπιστο samurai, τον Shimada Shinzaemon, να οργανώσει την δολοφονία του(εικ 3).

Αυτός βρίσκει άλλους 10 samurai, στους οποίους λίγο αργότερα προστίθεται και ο ανιψιός του, Shimada Shirokuro(εικ 4) και όλοι μαζί καταστρώνουν ένα σχέδιο, ώστε να στήσουν ενέδρα στον Εiichi και τους 70 στρατιώτες του κατά την επιστροφή στην επαρχία τους από το Edo. Μεγαλύτερος αντίπαλος της ομάδας του Shinzaemon, ο Hanbei(εικ 5), επικεφαλής της φρουράς του Εiichi, ο οποίος είχε θητεύσει στο ίδιο dojo και υπό τον ίδιο δάσκαλο και υπήρξε ανταγωνιστής του όλα αυτά τα χρόνια. Στη διαδρομή τους προς τον τόπο της ενέδρας, οι 12, συναντούν έναν περιπλανώμενο κυνηγό, εν ονόματι Kiga Koyata(εικ 6), τον οποίο, αφού μαθαίνουν πως οι αντίπαλοι τους θα είναι τελικά 200 και όχι 70, "στέφουν" 13ο δολοφόνο(εικ 7). Την υπόλοιπη ταινία, την οποία ουσιαστικά καταλαμβάνει μία μάχη, θα σας αφήσω να την παρακολουθήσετε μόνοι σας.

Για τον σκηνοθέτη της ταινίας, Τakashi Miike, ο οποίος πέρασε μια φάση με remake παλαιότερων ταινιών του είδους, με την παρούσα και το Harakiri που ακολούθησε, προς μεγάλη ευχαρίστηση και των οπαδών του και του είδους γενικότερα. Ουσιαστικά παίρνει την παλιά ιστορία, της προσθέτει βία, αίμα και άφθονο καμένο χιούμορ (δείτε την σκηνή με τον δήμαρχο στην έκδοση χωρίς περικοπές) και την μετατρέπει σε ένα φιλμ που μπορεί να παρακολουθήσει άνετα ο σύγχρονος θεατής. Η ταινία χωρίζεται σε δύο ισόχρονα περίπου μέρη, όπου στο πρώτο δεν υπάρχει καθόλου δράση, πέρα από τις βιαιοπραγίες του Matsudaira Naritsugu, στις οποίες διακρίνουμε και λίγο από το προσωπικό, ακραίο στυλ του Miike, ενώ το δεύτερο είναι όλο δράση, αρκετά εντυπωσιακή μπορώ να πω, όπου και φαίνεται και ο μεγάλος προϋπολογισμός της ταινίας. Άλλωστε σάρωσε τα τεχνικά βραβεία όλων σχεδόν των κινηματογραφικών διοργανώσεων της χώρας.

Ως Shimada Shinzaemon, ο Κοji Yakusho, ο οποίος, όπως πάντα, είναι πολύ καλός στο ρόλο του, ιδιαίτερα αν σκεφτούμε πως η ταινία είναι γυρισμένη με το στυλ των παλιών ταινιών με samurai, όπου οι ηθοποιοί μιλούσαν με στόμφο και με γενικότερη έντονη θεατρικότητα. Είναι κορυφαίος ηθοποιός και το αποδεικνύει σε κάθε ευκαιρία.

Ως Shimada Shirokuro, ο Takayuki Yamada, γo οποίος, όπως και το υπόλοιπο επιτελείο των ηθοποιών, δεν έχει και καμιά ιδιαίτερη παρουσία στο έργο, το οποίο ουσιαστικά περιστρέφεται γύρω από τον Yakusho και επικεντρώνεται σε μεγάλο βαθμό στην τελική μάχη. Όλοι πάντως είναι λειτουργικοί και εξυπηρετούν τη δράση με τον καλύτερο τρόπο, ενισχύοντας το ψυχαγωγικό στοιχείο του φιλμ.

Θυμίζει αρκετά το 7 samurai του Kurosawa, χωρίς βέβαια να φτάνει στα επίπεδα του. Άλλωστε, το στυλ των δύο σκηνοθετών διαφέρει ριζικά. Προσωπικά, επειδή η δράση στις ταινίες με samurai μου είχε λείψει πραγματικά, ενθουσιάστηκα με το 13 assassins, που είναι άλλωστε και του αγαπημένου μου Ιάπωνα σκηνοθέτη, οπότε η άποψη μου δε θα είναι καθόλου αντικειμενική, για αυτό και την παραλείπω (Την θεωρώ καταπληκτική). Σε όσους πάντως άρεσαν οι παλιές ταινίες του είδους θα αρέσει σίγουρα και αυτή. Για τους υπόλοιπους, εσείς θα μου πείτε.