Η αλήθεια είναι πως για ένα αρκετά μεγάλο διάστημα είχα σταματήσει να παρακολουθώ ταινίες γενικότερα. Και όταν όμως ξανάρχισα έκανα κ...
Η αλήθεια είναι πως για ένα αρκετά μεγάλο διάστημα είχα σταματήσει να παρακολουθώ ταινίες γενικότερα. Και όταν όμως ξανάρχισα έκανα κάποιες ατυχείς επιλογές, με αποτέλεσμα να μην έχω υλικό, ώστε να συνεχίσω τη συγγραφή στο παρών blog. Ευτυχώς όμως έπεσα πάνω στην συγκεκριμένη, οπότε μπορώ να σταματήσω και τις δικαιολογίες (χα!). Να επισημάνω απλώς πως οι μεταφορές από anime (ή manga, όπως σας βολεύει), είναι συνήθως μέτριες έως κακές, καθώς και ότι με τον υπερρεαλισμό στα φιλμ ουδεμία σχέση θέλω να έχω.
Για να περάσουμε επιτέλους στο προκείμενο, να αναφέρουμε αρχικά πως πρόκειται για σενάριο το οποίο βασίστηκε σε αληθινή ιστορία, από την οποία εντυπωσιάστηκε τόσο πολύ ο Yuya Ichida, ώστε ανέλαβε την παραγωγή, έγραψε το σενάριο σε συνεργασία με τον σκηνοθέτη, Yoichi Sai, ο οποίος κάνει το ντεμπούτο του και πρωταγωνίστησε.
Η υπόθεση λοιπόν έχει ως εξής: Ο κεντρικός ήρωας (το οποίου το όνομα δεν αναφέρεται στην ταινία) είναι ένας χαμηλόβαθμος αστυνομικός(εικ 1), ο οποίος κατοικεί σε ένα μικρό διαμέρισμα του δεκάτου ορόφου και του οποίου η ζωή αποτελεί τον ορισμό της αποτυχίας.
Επαγγελματικά, αν και σχετικά μεγάλος σε ηλικία, δεν έχει καταφέρει ποτέ να περάσει τις εξετάσεις προαγωγής. Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με τον αλκοολισμό του, τον οποίο εξασκεί καθημερινά σε ένα μπαρ, στο οποίο χρωστάει πάρα πολλά, τον εθισμό του στον τζόγο, με ακατάπαυστα αποτυχημένο στοιχηματισμό σε κούρσες ταχύπλοων, καθώς και την υποχρέωση του να πληρώνει διατροφή στην πρώην σύζυγο του και την κόρη του(εικ 2), έχει φέρει και τα οικονομικά του σε εξαιρετικά δυσχερή θέση. Και στον συναισθηματικό τομέα όμως, τα πράγματα δεν είναι καλύτερα, μιας και τα περισσότερα εκ των παραπάνω είναι αποτέλεσμα της αποτυχίας του γάμου του, γεγονός το οποίο τον έχει οδηγήσει σε μία αδιέξοδη σχέση με μία εκ των υπαλλήλων του μπαρ, καθώς και σε περιστασιακές και τυχαίες ερωτικές συνευρέσεις, οι οποίες τείνουν πολύ κοντά στον βιασμό(εικ 3). Και σα να μην έφταναν όλα αυτά, η κόρη του, υπό την ανοχή της μητέρας της, χάνει μαθήματα από το σχολείο , για να πηγαίνει στην περιοχή Harajuku, στην οποία σύχναζαν την δεκαετία του 80, οι rockabilly της εποχής, ακούγοντας μουσική και χορεύοντας.
Φανερά απογοητευμένος από τη γενικότερη ζωή του, αλλά κυρίως από την έλλειψη χρημάτων, στρέφεται σε εταιρείες τοκογλυφίας, οι οποίες άνθιζαν την εποχή εκείνη και δανείζεται μεγάλα χρηματικά ποσά, όχι μόνο από μία, αλλά από πολλές, με τα οποία αγοράζει έναν υπολογιστή(εικ 4), πληρώνει τη διατροφή και σπαταλάει τα υπόλοιπα στις κούρσες και στο ποτό.
Όπως είναι αναμενόμενο, μετά από λίγο οι δανειστές του αρχίζουν να απαιτούν τα λεφτά τους και όταν αυτός δεν τους τα δίνει, αρχίζουν να τον ενοχλούν στη δουλειά του, φτάνοντας μάλιστα ως και τον επικεφαλής του τμήματος του.
Το που οδηγεί όλη αυτή η συσσωρευμένη πίεση, θα σας αφήσω να το παρακολουθήσετε μόνοι σας.
Σκηνοθέτης της ταινίας, στην πρώτη του δουλειά όπως προείπαμε, ο Yuichi Sai, ο οποίος ουσιαστικά έδειξε το πόσο ποιοτικός σκηνοθέτης θα γινόταν, κερδίζοντας και το βραβείο καλύτερου νέου σκηνοθέτη από τα Mainichi.
H δουλειά του θυμίζει σε αρκετά σημεία Takeshi Kitanο, γεγονός που ασφαλώς και είναι άκρως θετικό. Χαρακτηρίζεται κυρίως από άκρως ρεαλιστικές ματιές στη ζωή ενός αστυνομικού αλλά και στις ευρύτερες κοινωνικές συνθήκες που επικρατούν στην Ιαπωνία την δεκαετία του 80.
Ο κεντρικός ήρωας, γύρω από τον οποίο περιστρέφεται σχεδόν ολοκληρωτικά η ιστορία, αναλύεται σε μεγάλο βάθος, χωρίς όμως να έχει τόσες πολλές ατάκες, όπως άλλωστε συνήθιζε και ο Kitanο. Η σκιαγράφηση του χαρακτήρα, γίνεται κυρίως από τις πράξεις του αλλά και από αυτά που λένε τα υπόλοιπα πρόσωπα που εμφανίζονται στην ταινία.
Ο σκοπός πάντως του Sai, να δείξει δηλαδή πως πολλές φορές στη ζωή, οι άσχημες καταστάσεις είναι μη αναστρέψιμες και η πορεία προς την καταστροφή αναπόφευκτη, γίνεται απόλυτα κατανοητός, γεγονός που επίσης πιστώνεται στις ικανότητες του σκηνοθέτη. Πάρα πολύ καλή δουλειά, γενικώς, με τις τελευταίες σκηνές σαφώς να ξεχωρίζουν.
Πρωταγωνιστής του φιλμ, ο Yuya Uchida, στον ουσιαστικά μοναδικό μεγάλο ρόλο της ταινίας. Υποδύεται τον χαρακτήρα του, με τρόπο που θυμίζει αρκετά Takeshi Kitano, αλλά και Chow Yun Fat, χωρίς δηλαδή να λέει πολλά, αλλά απεικονίζοντας τα συναισθήματα και τις σκέψεις του, μέσω των εκφράσεων και των γενικότερων πράξεων του. Θεωρώ πως αυτός είναι ο πιο δύσκολος τρόπος ηθοποιίας και συνυπολογίζοντας την ευρεία γκάμα συναισθημάτων και καταστάσεων που καλείται να εμφανίσει, συνειδητοποιούμε πόσο καλή δουλειά έχει κάνει. Χαρακτηριστικά αναφέρουμε πως θα δούμε τον κεντρικό χαρακτήρα σε καταστάσεις θυμού, οργής, απελπισίας, στοργής(εικ 5), ντροπής, αποβλάκωσης(εικ 6), μέθης και αρκετές άλλες.
Οι υπόλοιποι ηθοποιοί που εμφανίζονται στο Mosquito on the tenth floor, έχουν δευτερεύοντες ρόλους και εξαιρετικά μικρό χρόνο συμμετοχής, οπότε και δεν θα ασχοληθώ περαιτέρω μαζί τους. Να αναφέρουμε απλώς πως εμφανίζεται η Kyoko Koizumi, ως κόρη του πρωταγωνιστή και o Takeshi Kitano σε μία cameo στους αγώνες ταχύτητας.
Πρόκειται πάντως για αρκετά "βαρύ" φιλμ, ιδιαίτερα αν σκεφτούμε πως είναι του 1983 και κατά συνέπεια δεν ενδείκνυται για το πλατύ κοινό. Οι λάτρεις πάντως των κοινωνικών ταινιών και κυρίως της κλασικής, ιαπωνικής τεχνοτροπίας, σίγουρα θα το εκτιμήσουν.
Το trailer:
Μπορείτε να μας βρείτε και στο facebook, στη σελίδα:
https://www.facebook.com/groups/118146481693463/
COMMENTS